ما ايرانیها هميشه حس غریبی نسبت به شرکتهای بزرگ و بينالمللی نفتی داشتهايم. حسی که ريشه در تاروپود تاريخ معاصر ايران دارد. بله منظورم همان شرکتهايي است که “کنسرسیوم نفت ایران” را تشکیل دادند و انریکو ماتائیِ ایتالیایی آنها را
سالها پيش وقتی نوک پيکان تحريمهای ظالمانه، صنعت نفت ايران و فناوریهای مورد نياز آن را نشانه گرفت، به دستور وزير نفتِ وقت، کميتهای برای بررسی و تحليل اثرات تحريمها و چارهجويي برای مقابله با آنها در وزارت نفت تشکيل
اقتصاد دانش بنيان به بيان ساده يعنی خلق محصولات و خدمات دانشی جديد و ثروتآفرينی به پشتوانه اين محصولات و خدمات در بازارهای داخلی و خارجی. اين مفهوم، در تضاد کامل با مبانی اقتصاد تکمحصولی نفتی است که در آن،
به تازگی (۲۲ مهرماه ۱۳۹۲) نتايج پژوهشی مهم در رابطه با فناوریهای انرژی تجديدپذير منتشر شده است [لينک دريافت متن کامل گزارش]. اين پژوهش که در دانشگاه امآیتی آمريکا انجام شده خبر از
- 1
- 2